Het platform Onderwijs2032 (ook wel de commissie Schnabel) heeft haar voorstellen gedaan voor onderwijs dat zich aanpast aan een structureel veranderende samenleving. Met de kennis van vandaag kijkt de commissie zelfverzekerd 15 jaar vooruit in de wetenschap dat al die spelbepalers van vandaag 15 jaar geleden helemaal nog niet bestonden. Anno 2000 kroop Google nog rond in de luiers, had internet net haar eerste zeepbel laten klappen en moesten smartphone, tablet, streaming diensten en the internet of things nog worden bedacht. De enige zekerheid is, dat de komende 15 jaar nieuwe technologieën, producten en business modellen waar we nu nog helemaal geen weet van hebben, de bestaande (economische) orde hardhandig zullen verstoren. Er is niets tegen wensdenken zolang we het resultaat met een korreltje zout blijven nemen.
Onze cultuur bestaat uit louter “lessen” uit het verleden die zonder de begeestering van een levende docent zullen verschralen tot zielloze verhaaltjes.
Als we accepteren dat kennis en vaardigheden uit machines komen dan nemen we afscheid van onze zorgvuldig opgebouwde geschiedenis.
De haalbaarheid van gelijk welk curriculum zal staan of vallen met de kwaliteiten van het docentengilde. Ton van Harperen (Volkskrant 29 januari jl.) “vindt het vertrouwen (van de commissie Schnabel) in de invulling van leraren misplaatst. De docenten van vandaag zijn uitvoerders. Geen ontwerpers. Dat onderdeel van het lesgeven is ze al even geleden afgepakt door methodemakers en toetsmonopolist Cito”, aldus van Harperen.
Het echte probleem van het onderwijs van vandaag en dat van 2032 zit nog een spade dieper dan van Harperen graaft. In onze door geld gedreven samenleving houden maatschappelijke status en kwaliteit van de leraar samen een neerwaartse spiraal in stand. Volgens onderzoek van de Varkey GEMS Foundation komt de maatschappelijke status van die uitvoerende leraar van van Harperen tegenwoordig het meest overeen met die van een maatschappelijk werker. De betekenis van een docent kan volgens de gangbare moraal niet in de schaduw staan van succesvolle ondernemers, artiesten en sporters en zelfs niet in die van de whizzkid die misschien ooit een triviale maar wel profijtelijke innovatie gaat bedenken. In dat licht bezien is het streven naar academisch gevormde docenten niet erg realistisch. Je moet dan wel heel erg graag willen.
Een samenleving die niet haar beste krachten inzet voor het onderricht van haar kinderen, neemt zichzelf niet serieus.
Leraar zou het meest eervolle beroep in de samenleving behoren te zijn en voorbehouden aan mensen met geestkracht en didactische kwaliteiten. Bij groeiend gebrek daaraan zal ook onderwijs 2032 gewoon weer aansluiten in de rij van goed bedoelde maar mislukte onderwijsvernieuwingen.
vlinderlicht.wordpress.com 
maart 2, 2016 om 4:06 pm
Met de stelling dat leraarschap meer waardering en dus een betere betaling verdient, ben ik het van harte eens. En ik ben zeker niet gelukkig met de constante regelzucht van de overheid. Toen ik enkele jaren geleden werkte voor de onderwijsinspectie, waar het bijdragen aan onderwijskwaliteit als doelstelling gold, vond ik het storend dat deze doelstelling niet geverifieerd of onderzocht werd, zeker niet met objectieve maatstaven. Ook nu nog constateer ik dat de door het ministerie opgelegde administratieve verplichtingen en regeldruk juist veel leerkrachten demotiveren, waardoor ze overwegen het onderwijs vaarwel te zeggen, soms zelf na 30 jaar.